Aktualności

Skłonni do bijatyk, kłótliwi, niemoralni i zazdrośni egoiści. Czy to gorzka prawda o Kurpiach czy tylko pomówienia?

Literatura, artykuły i stare gazety, zapiski historyczne i anegdoty przekazywane z ust do ust świadczą o tym, że kurpiowski lud był dumny i waleczny, pracowity i gościnny, z własną kulturą i tradycją. Były jednak i gorzkie świadectwa, ale czy prawdziwe?

W starej prasie pojawiają się też wzmianki, które nie świadczą dobrze o Kurpiach. Czy uważacie, że są prawdziwe?

Kilka wycinków ze starej prasy zamieszczono na facebookowym profilu "Kurpie - historia i trwanie". Krytykę czy negatywne opinie trudno przyjąć do wiadomości. Czasami złe opinie okazuję się jedynie krzywdzącymi plotkami, powielanymi negatywnymi schematami, ale czasami w przekazach tkwi ziarno prawdy.

Jak oceniacie te opinie? Czy faktycznie Kurpie są skłonni do bijatyk i kłótni, są zazdrosnymi egoistami, którzy patrzą zawistnym okiem na tych, którym lepiej się w życiu powiodło? Czy prowadzą się niemoralnie? Przeczytajcie poniższe fragmenty i oceńcie sami.

Moralność na Puszczy

Ktoś złośliwy powiedział kiedyś o Kurpiach tak: na Puszczy można z całą pewnością stwierdzić o dziecku tylko to, kto jest jego matką, natomiast, kto jest ojcem dziecka - na dwoje babka wróżyła.

Źródło: "Głos Mazowiecki" 1933 - nr 56

Dla uzupełnienia stosunków kurpia do bliźnich i ujawniających się w nich cech jego charakteru, należy wspomnieć, o zaostrzonej również przez ciętość puszczańskiego życia ogólnej pochopności chłopskiej do zwad i bijatyk, w których kobiety ogólnie babską swarliwość potęgują do objawów drapieżności w wyrywaniu włosów i szarpaniu odzieży przy najmniejszej sprzeczce, mężczyźni zaś rzucają się do bicia.

Źródło: Dominik Staszewski "Moralność i umoralnienie Kurpiów" Płock 1903.

Jak jut parukrotnie wspominałem, Kurpie, ta wzór ludzi prymitywnych, rządzą się w życiu grubym egoizmem. Pierwszym odruchem Kurpia, na widok lepszego powodzenia u innych, jest zazdrość. Gdy widzi, że sąsiad ma obfitszy uradzaj na polu, piękniejszy dobytek w oborze, że stawia sobie wygodniejszy dom, że szczęśliwym zbiegiem okoliczności dorobił się w krótkim czasie majątku, patrzy zawistnem okiem na szczęśliwca i tylko czeka, kiedy los położy kres jego powodzeniu.

"Głos Mazowiecki" 1933 - nr 61