Aktualności

Jeszcze o orkiestrze słów kilka (felieton)

Posłanka partii, która na sztandarach ma rozdział Kościoła od państwa siedzi w jednym z pierwszych rzędów i ogląda jasełka wystawiane w publicznej szkole. Jasełka przygotowała cała miejscowa elita - od dyrekcji szkoły poczynając, na księdzu proboszczu kończąc...

Ksiądz zresztą w nich występuje. Posłanka, która jest za rozdziałem Kościoła od państwa oklaskuje jasełka, natomiast nie zdąża z oklaskiwaniem radny z partii, która akurat nic przeciwko sojuszowi Kościoła z państwem nie ma. Radny się bowiem na jasełka spóźnia, ale zdąża na najważniejsze, czyli licytacje. Wprawdzie mocno nie przebija, ale przygląda się z zaciekawieniem jak licytowana jest Konstytucja z podpisem szefa partii posłanki. Tej samej partii, która oczywiście jest także za oddzieleniem polityki od szkoły. A wszystko to dzieje się podczas finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Księdzu proboszczowi i radnemu partii, która Orkiestry nie lubi, to zupełnie nie przeszkadza. Wszyscy są zadowoleni, uśmiechnięci i biją brawo.

Reklama

To nie jest kiepsko pomyślany i na szybko spisany scenariusz kabaretowego skeczu. To całkiem wierna - acz siłą rzeczy skrócona - relacja z ostatniego finały WOŚP w Dąbrówce w gminie Lelis. W ciasnej przestrzeni szkolnego korytarza zmieściło się wszystko: i Kościół, i szkoła, i polityka, i WOŚP, i posłanka, i poseł, i ksiądz proboszcz. Może to banalne, ale tak właśnie wygląda wspólnota.

W telewizji tego nie zobaczycie! W telewizji posłanka pewnie by się z radnym pokłócili. Ktoś na siłę chciałby księdza proboszcza ze szkoły wyrzucić, kto inny by go bronił. Ksiądz też by pewnie z Orkiestrą nie grał, a Orkiestra by jasełek nie pokazywała. Tam by było wszystko równo podzielone. Linie podziału byłyby jasno i ostro wytyczone. My byśmy byli tu, oni po drugiej stronie.

Wolę tak jak było w Dąbrówce. Fajnie było.